Maandag ben ik gestart met mijn stage op de acute afdeling van het Kaivanto sairaala. Ik zal hier twee weken stage doen. Dit ziekenhuis lik ver van mijn verblijfplaats... ik ben anderhalf uur onderweg.

Maandagochtend was stressen! Door de koude werken de borden met de uren van de bussen niet. Ik had net een bus gemist en had geen idee wanneer de volgende zou komen. Ik kon toch niet te laat komen op mijn eerste dag...

Gelukkig was er net op tijd een bus zodat ik mijn volgende bus nog net kon halen. De bus was warm en slaapverwekkend. Toen ik het ziekenhuis zag kreeg ik kriebels in mijn buik. Ik was er al langsgeweest dus helemaal nieuw was het niet meer.

De ontvangst was goed, er waren drie verpleegkundigen die Engels konden. Ik werd voorgesteld aan de patiënten en er werd gevraagd wie van de patiënten Enkels kon. Vijf patiënten kunnen Engels; dat vind ik best veel! Direct begon een patiënt te praten. The worst case scenarios waren ineens weggewist. Even later begon ook een andere patiënt te babbelen. De babbel duurde best lang, hij zei dat hij een potje koffie voor ons ging maken, dat praat makkelijker, zei hij.

Eerste dag was geslaagd.

Dan dinsdag, vandaag, was beter. Wat een vriendelijk 'huomenta' (=goeiemorgen) toch niet kan doen! Een patiënte wou zelf met me gaan wandelen, ik vond dat zeer verrassend omdat het nog maar mijn tweede dag was. Ook nog een intramusculaire inspuiting kunnen geven. Hier dienen ze die toe op de kamer, vreemd. Mijn lerares van school is ook langsgekomen voor mijn tussentijdse evaluatie, inderdaad, zeer vroeg! Maar alles was tot nu toe zeer positief, dus ik ga verder doen zoals ik bezig ben...